Verandering van spijs doet eten.
De 3de ronde van dit jaar waren we te gast bij Modelvliegclub Jules Verne te Doornspijk, veel meer in het midden van Nederland lukt volgens mij niet!
Voor de F5J gemeenschap was dit ons eerste bezoek aan dit veld, we zijn hier terecht gekomen op aanraden van zweef-piloten die hier eerder gevlogen hebben en wel te spreken waren over de club en de locatie en na een geslaagde dag kan ik zeker beamen dat het een lekker plekje is! Maar de eerlijkheid gebied mij ook te zeggen dat ik ’s ochtends bij aankomst een beetje mijn twijfels had.
Het veld bleek net groot genoeg om met deze windrichting met 6 man over de pits heen te kunnen starten en met 2 no-fly zones in de omgeving was er ook voor het vrij rondvliegen wel enige beperking. Maar we hebben dit goed vooraf met alle deelnemers besproken en de piloten hebben laten zien uitstekend om een ‘probleem’ heen te kunnen vliegen. Gedurende de dag heb ik slechts enkele keren even onder de aandacht hoeven brengen dat er in een bepaalde hoek niet te ver door gevlogen kon worden en volgens mij was de algemene consensus wel dat het eigenlijk wel leuk was om ook eens op zo’n soort plek te vliegen.
Nu hielp het ook mee dat het een perfecte dag was om met zweefvliegtuigen op stap te gaan!
We begonnen de dag wel met bewolking maar het was niet van die mistroostige egaal grijze lucht, overal waren laag hangende wolkjes te herkennen en de steeds dunner wordende hoger liggende wolkenlaag zou volgens Nicolien gedurende de dag wegtrekken. Er stond de eerste rondes ook heel weinig wind waardoor de omgeving vrij rustig afgetast kon worden op thermische activiteit en gezien de vele volle vluchten werd dit ook goed gevonden.
Bovenwinds van het veld, dus precies in de startrichting, kon in verband met een achterliggend recreatiegebied niet te ver door gevlogen worden waardoor de piloten eigenlijk wel verplicht waren om eerder de hoek om te gaan op zoek naar de thermiek. Bovenwinds parkeren in afwachting van een bel was niet echt te doen. Maar de contrasterende omgeving, met boerenvelden afgewisseld door bomenrijen en houtwallen, bleek samen met de luchtbeweging over het gebied garant te staan voor rijkelijk aanwezig thermiek waardoor ik vele modellen, soms wel na enig zoekwerk, van respectabele ‘laagtes’ weer mooi omhoog heb zien cirkelen.
Wel bleef het zaak om niet te lang te blijven hangen in de gebieden waar het op dat moment even niet ging want nog steeds betekende dat een vroegtijdige landing.
Zeker toen de zon in kracht toe nam en ook de wind toe begon te nemen werden de pieken en de dalen steeds hoger. De bellen werden krachtiger waardoor de aanwezige toeschouwers de aaah’s en oooh’s niet voor zich konden houden toen ze zagen hoe absurd hard deze modellen weg kunnen klimmen. Maar oversteken van de ene naar de andere bel betekend door een daalgebied moeten kruisen en dat kon ook wel eens ten koste gaan van heel veel hoogte dus het was nog wel eens spannend of de 10 minuten gehaald ging worden.
Na de 3de ronde hielden we een lunchpauze. Met 2 groepen is dat geen overbodige luxe want het is best doorlopen geblazen tussen de rondes maar mannen van Jules Verne hadden broodjes hamburger en soep klaar staan voor de innerlijke mens. Niet verkeerd!
Gedurende een vliegronde eindigen de meeste modellen wel benedenwinds, een logisch gevolg van met een bel (of wat daar op lijkt) mee draaien, en dat gebied heeft hier van de lokale experts de bijnaam ‘de Wachtkamer’ gekregen. Oftewel: als je in die hoek je model parkeert zou het gek moeten lopen wil je niet iets tegen komen. “gewoon geduldig en zuinig heen en weer kruisen en vooral goed opletten” hoorde ik op het clubterrasje als advies.
Maar garantie tot de voordeur. Oosterbuur Bernd zocht echt te grens op van hoe ver benedenwinds en laag je een Explorer nog terug op het veld weet te krijgen maar er waren er meerdere die net naast die thermiekpot piesten en een voortijdige landing moesten maken.
Helaas telde deze dag ook wat pechvogels. “Waar gehakt wordt vallen spaanders”, “het risico van het spelletje” en de piloten die het overkwam konden allemaal nog lachen maar als het gebeurd is dat toch even niet leuk.
Geert en Jeroen hadden in die eerder genoemde Wachtkamer dezelfde bel gevonden en ondanks en flinke berg ervaring wisten ze niet te voorkomen dat hun modellen hardhandig met elkaar in aanraking kwamen.
Geert kon doorvliegen maar bleek toch een paar dikke scheuren in de zelfbouwvleugel te hebben dus hij was na die ronde met dat model wel uitgevlogen. Gelukkig kon hij door met zijn zwaardere ‘wind’kist.
Jeroen’s stabilo leek er af gebroken en zijn Phoenix verdween kansloos ver achter de bomen. Met de moed in zijn schoenen is Jeroen in de auto gesprongen om te proberen om wat er over was van zijn vliegtuig terug te vinden. Wonder boven wonder gaf zijn zender ineens verbinding met het model aan toen hij langs een maisveld reed en met wat logisch redeneren, en heel stilletjes in dat veld met de knuppels roeren en luisteren of hij de servo’s kon horen, wist hij zijn kist te lokaliseren en bleek er alleen schade aan het stabilo en was het model verder helemaal in orde!
Dat gaf een zucht van verlichting bij iedereen want op die manier een model verliezen gun je niemand.
3de slachtoffer van deze dag was Nils Winkler. Hij kwam met zijn Ultima 2 in compleet de verkeerde hoek te hangen. Er was daar alleen maar wind en turbulentie en het lukte hem niet om ook maar iets te vinden waar hij op kon blijven hangen. In de hitte van de strijd om de hoogtemeters was ook de motorschakelaar voor een motorherstart niet te vinden en zijn model zakte achter de dichtstbijzijnde bomenrij weg. Maar ook hij mag van geluk spreken want het model haakte vast aan een takje onder in een boom dat tussen flap en rolroer bleef steken. De kist kon van de grond door een lokale held uit de boom geplukt worden en had alleen een licht kraakje in de hoek van een flap. Ook dat had veel erger af kunnen lopen.
Maar terug naar de wedstrijd want het was ongemeen spannend in het klassement! Gert Jan had materiaalpech waardoor hij vroegtijdig moest stoppen. Jeroen heeft door het zoeken naar zijn model 2 rondes gemist, hij kon wel door met zijn reservetoestel maar door die twee extra 0-scores was hij helaas ook kansloos in het klassement. Maar Arno en Bernd hadden elkaar ondertussen gevonden in de strijd om P5 en P6 (of ze dat nu zelf wisten of niet), vader en zoon van Melick waren stuivertje aan het wisselen om de 3de en 4de plek en Peter en Pascal hadden elkaar weer gevonden voor het hoogste plekje. Geen van de mannen heeft het cadeau gekregen vandaag en tot de laatste ronde moest er serieus geknuppeld worden om de vluchten goed af te sluiten. Ik heb er van genoten!
Vanwege de nieuwe locatie had niemand hier een thuisvoordeel, door de veranderende omstandigheden waren er geen 2 rondes hetzelfde en als er 2 van die schadegevallen voor komen wordt er toch door het hele veld een beetje terughoudender gevlogen. Maar toen de spreekwoordelijke rook was op getrokken, het laatste geluidssignaal weggewaaid, de dikke dame had gezongen en we gezamenlijke alle spullen weer opgeruimd en ingepakt hadden, lag er een uitslag klaar en vonden Geert, Peter en Pascal hun namen boven aan de lijst.
Die jongens doen het zo makkelijk lijken maar geloof maar dat ze al hun kennis en ervaring in de strijd hebben moeten gooien om daar te staan vandaag! Chapeau Heren!
Het is deze keer gelukt om ook wat bewegende beelden te schieten
Tot na de zomer!!