Een spelletje van mens en machine
En toen was het ineens 2 oktober en staan we op het grote veld van vliegclub Losser voor weer een rondje F5J.
Met 3 wedstrijden voor de zomervakantie en 2 wedstrijden er na is dit dus de 5de en laatste van seizoen 2022 en heel even leek het er op dat het niet door zou gaan dit weekend. De weersvoorspellingen waren een week geleden namelijk niet al te positief waarbij er veel wind en vooral heel veel regen werd voorspeld. Naarmate de vrijdagavond, en daarmee de Go of No-Go beslissing, dichterbij kwam werden de voorspellingen steeds minder dramatisch en rond de vrijdagmiddag wist mevrouw Onwuka te vertellen dat er in het Zuiden en Zuid-Oosten nog wel een bui zou kunnen vallen maar dat de zon ook door zou breken. De wind zou aan de kust nog wel krachtig zijn maar het veld van Losser ligt 200 meter van de Duitse grens dus zou die zich beperken tot een goede windkracht 3.
Voor de organisatie stonden dus alle lichten op groen. Voor de deelnemers in principe ook want tegen vrijdagochtend hadden al 16 man zich in geschreven dus dat zag er goed uit, maar toen kwam een stukje van ‘de mens’ uit de titel naar boven. De Nederlandse herfst kenmerkt zich o.a. in het weer naar boven komen van griep en verkoudheid virussen waarbij de potentiële deelnemers en hun families niet gespaard bleven. Van vrijdagmiddag tot zaterdagochtend regende het spreekwoordelijk afmeldingen vanwege ziekte en leek de natuur zich tegen de wedstrijd te keren.
Gelukkig waren er in de laatste uurtjes voor het sluiten van de aanmelding ook een aantal piloten die het goede nieuws van de weersvoorspellers hebben afgewacht waardoor er toch 14 man in Gliderscore ingevoerd konden worden.
Met het oog op eventuele uitvallers hebben we gekozen voor een wedstrijdverdeling in 2 groepen van 7 man. Dit betekend wel een beetje doorlopen, aangezien iedere piloot dan elke ronde of aan het vliegen is of als coach/tijdwaarnemer op het veld staat, maar dat ondervangen we door tussen elke groep 10 minuten voorbereidingstijd te nemen. Zo heeft iedereen voldoende tijd om hun model op te halen, van vers geladen en al dan niet verwarmde accu’s te voorzien en op tijd op de toegewezen startplaats te kunnen staan.
In de voorbereiding naar deze dag heeft Club Losser toegezegd een wedstrijdleider aan te leveren waardoor ik het stof van mijn Plus kon blazen om ook weer eens een rondje mee te vliegen en nadat ik alles voor de wedstrijdorganisatie klaar had staan ben ik de rest van de zaterdag zoet geweest met mijn eigen spullen voorbereiden. Vanuit het oogpunt van deelnemer heb ik nogmaals naar het weerbericht gekeken in verband met het al dan niet plaatsen van ballast, want de Plus is in de basis ontworpen voor weinig tot heel weinig wind en heeft dus echt wel een beetje extra vlees op de botten nodig om met de voorspelde 5 tot 7 m/s wind overweg te kunnen. Toen dat allemaal in orde was konden alle spullen in de auto en kon mijn wekkertje op 05:45 gezet worden.
Tijdens de rit naar Losser zakte mijn vertrouwen in het buienradar-team tot een dieptepunt aangezien ik de eerste 100 kilometer alleen maar regen, regen en nog meer regen voor mijn kiezen kreeg. Maar tegen de tijd dat de verkeersborden steeds gekkere namen lieten zien, voor een Randstadter tenminste, kwam het zonnetje tevoorschijn, bleven de buien in de achteruitkijkspiegel hangen en zag het er allemaal weer een stuk rooskleuriger uit. Eenmaal op het veld aangekomen was het al gewoon lekker weer, alleen het gras was een beetje vochtig maar de grond was hard en ik kon meteen zonder jas heen en weer banjeren om het veld wedstrijdklaar te maken. Met de hulp van de inmiddels aangekomen deelnemers en vrijwilligers van de club was dat vrij snel klaar waardoor ik ook mijn model nog even de lucht in kon sturen voor een voorzichtig trim en aftast vluchtje alvorens we iedereen bij elkaar konden roepen voor de briefing.
Helaas kwamen er in de laatste uren voor het begin van de wedstrijd nog 3 afmeldingen binnen waardoor we uiteindelijk met 11 liefhebbers de strijd met de elementen aan gingen.
Het samenspel van zon, afwisselende bewolking en iets meer dan ‘een beetje’ wind gaven namelijk uitdagende omstandigheden waarbij het goed zoeken was naar de thermiek en er heel zuinig gevlogen diende te worden om de snel voorbij waaiende bellen op te zoeken. Die 10 minuten vliegen waren dus ook niet makkelijk te halen, zelfs voor diegenen die wel goed van start gingen.
Waar ik namelijk de eerste ronde vol goede moed begon, met een wereldkampioen-F3K aan mijn zijde als coach, lag ik na 56 seconden alweer in het gras. Ik heb een voor mij prettig werkende routine ontwikkeld om de Plus met die duwprop veilig te starten, waarbij ik een seconde of 5 a 6 op half gas rechtuit weg vlieg om dan over te schakelen naar vol gas en stevig door te klimmen naar mijn gewenste hoogte en startgebied. Per abuis zette ik bij dat over schakelen naar vol gas de motor uit en lukte het mij niet eens om hem binnen 10 meter van de stip weer te landen. Lekker begin!
Zoals gezegd waren de omstandigheden niet makkelijk waardoor Frank die ronde zelfs al een buitenlanding moest noteren en Oosterbuur Jorg naar het verkeerde model keek en zodoende een mooie Prestige aan stukken vloog en met zijn reservemodel verder moest.
Nu kom ik aan het machine gedeelte van de titel want deze dag liet zien dat F5J ook een mechanische sport is en Jorg niet het enige slachtoffer van de dag zou worden: Vincent begon de dag voortvarend met zijn nagelnieuwe Phoenix die hij de dag ervoor pas in had gevlogen. Zijn eerste en tweede ronde wist hij met 1000 punten af te sluiten maar door een iets sportieve landing aan het eind van die 2de ronde gaf 1 van de vleugelverbinders de geest. Deze bleek niet te repareren en aangezien niet iedereen in de gelukzalige omstandigheid van meerdere geschikte vliegtuigen verkeerd was het voor Vincent over en uit na deze vlucht.
Brian was helaas na 3 rondes ook uitgevlogen maar bij hem waren het communicatieproblemen tussen zijn zender en zijn sexy Snipe F5K die hem tot opgeven dwongen. Als je model tot 2 keer toe ongecontroleerd richting aardbodem cirkelt is het maar een schrale troost dat je op het laatste moment toch weer verbinding hebt en je je model in ieder geval nog weet te redden. Geen onnodige risico’s nemen en je verlies pakken is dan het devies. De rest van de dag heeft hij zijn diensten als tijdwaarnemer en coach aangeboden en hij kon zelfs met een presentje naar huis want in de lunchpauze na 3 gevlogen rondes wachtte ons een aangename verrassing:
Namens de Firma KST waren er een diversiteit aan servo’s beschikbaar gesteld die Karel en Vincent middels een loterij aan de deelnemers uit mochten delen. Daarnaast was Vincent Merlijn ook aanwezig namens Aviationtoys.nl en had in die hoedanigheid ook wat promotiemateriaal in de vorm van Rookies, een cartoonjet en een CXRES Mini om te verloten en toen het door de club verzorgde broodje worst de interne mens ook weer had verzorgd konden we verder met de wedstrijd.
Aan het eind van de ochtend waren er nog een paar verdwaalde donkere wolken langs de rand van het veld gedreven met een paar regendruppels die het veld wisten te bereiken maar daarna was elke dreiging van regen verdwenen en werd het zelfs vrij zonnig. De wind was wel nog iets toegenomen en maakte het lastig om een keuze te maken qua vliegrichting en vooral qua gedrag.
Mee draaien op wat misschien en thermiekbel is moet je wel meer hoogte geven dan je nodig hebt om weer terug te komen. Dat lukte niet altijd wat een aantal deelnemers een flink stuk lopen opleverde of een motorherstart noodzakelijk maakte. Te lang blijven hangen in een slecht gebied kan je ook duur komen te staan, dan verlies je veel meters en ben je nog steeds geen steek opgeschoten en lig je vroegtijdig beneden.
Onder deze omstandigheden moet je dus snel keuzes maken en heel goed opletten en voelen hoe je model zich gedraagt om in te schatten of je nog goed zit. Mijn hoogtepunt van de dag in dat spelletje beleefde ik in de 4de ronde waar ik niet helemaal in de juiste hoek was begonnen en de Plus alleen maar stil hing en omlaag aan het vliegen was. Ik besloot om dat hoogte verlies dan maar om te zetten in snelheid en dat gebied naar links toe uit te vliegen juist toen Coach Ron een medestrijder in ogenschijnlijk betere lucht zag vliegen, ongeveer in het verlengde van waar ik naar toe aan het vliegen was. Doorsteken dus.
“nog verder, nog verder naar voren…..dan moet je in lijn komen van het stijggebied van die ander”
Na wat een eeuwigheid leek maakte de kist toch eindelijk die verwachtte hop omhoog en spelend met thermiek- en cruise-stand en heen en weer kruisend in dat gebied wist ik meter voor meter hoogte te maken en daarna kon ik zelfs enkele bochten draaien om nog meer hoogte te pakken.
Ik kon op die manier genoeg hoogte pakken om de kist zuinig sturend tegen de wind te laten lopen en bovenwinds de ronde vol te vliegen. De grootste verrassing kwam voor mij toen Ron meldde dat er nog anderhalve minuut te vliegen was en ik de enige was die nog vloog! Ik had voldoende hoogte om rustig naar mijn landing toe te werken en wist hem enkele secondes voor de toeter vrijwel op de stip te leggen en zo kon ik een dikke 1000 noteren, Ik begon niet heel ambitieus aan deze dag en dan maakt zo’n vlucht meteen je hele dag goed!
Dat het allemaal niet vanzelf ging blijkt uit het lijstje ‘Round scores’ waar te zien is dat ik, en dit zeg ik met best een beetje trots in mijn stem, de enige was die in de 4de ronde de tijd vol heeft gevlogen. De rest van de dag bleef dezelfde uitdaging waarbij de mannen in de top van het klassement laten zien hoe belangrijk het is om bij deze omstandigheden meteen goede kant op te gaan. Ook als je halverwege de ronde een bel op wist te pakken was dat niet altijd voldoende om de tijd alsnog vol te vliegen. Je drijft immers hard weg en dat moet je allemaal ook weer terug vliegen.
Nu is dat wel waar de moderne F5J-modellen op doorontwikkeld zijn maar het houd natuurlijk wel een keer op van hoe laag en ver benedenwinds je terug kan komen waardoor er ook in de middag een aantal buitenlandingen geregistreerd moesten worden.
In ronde 5 viel er nog een laatste slachtoffer in het mechanische veld waarbij het kielvlak van Johan’s Maxa bij een ogenschijnlijk onschuldige landing toch in een hele vreemde hoek lag t.o.v. de vleugel. Het vermoeden is dat bij een eerdere landing al een haarscheurtje is opgelopen en dat die bij deze laatste helemaal door ging. Helaas was ook hij nu klaar voor vandaag.
Door de vele zieken en gewonden vlogen Karel en ik in ronde 6 slechts met z’n tweeën waarbij we beiden geen goede lucht konden vinden. Ik begon de ronde met de gedachte “ik vlieg achter Karel aan want hij vind altijd wel iets” en ik vermoed dat hij juist zoiets had van “ik zet lager dan hem de motor uit en blijf bij hem in de buurt dan zit ik goed”
Het resulteerde er in dat we zo zuinig mogelijk moesten blijven hangen op turbulentie of wellicht toch af en toe een bel om vervolgens tot het laatste moment te wachten om nog naar de stip te sturen. Het lukte mij wel om een paar seconden later dan Karel op de grond te liggen en ik wist ook 5 punten meer op de landing te pakken maar dit was niet voldoende om de 47 meter te compenseren die ik hoger gestart was waardoor hij weer een 1000 bij kon schrijven. Maar ik was best tevreden met de 912 punten die ik met deze vlucht verdiende hoor.
Ronde 7 gooide ik het over een ander boeg, probeerde toch wél op wat goed voelende lucht weg te draaien wat niet lukte en werd ik genoodzaakt om het benedenwinds te moeten gaan zoeken. Bijgestaan door Johan lukte het waarachtig om nog wat meters te pakken maar ik werd overmoedig en bleef iets te lang en iets te ver weg proberen. Met hangen en wurgen wist ik de 1300 grammetjes van de Plus maar net tegen de wind in binnen de 75 meter terug op het veld te krijgen en zat mijn wedstrijddag er op.
Al met al was het ondanks de uitvallers en de soms wat onbevredigende vluchten toch wel weer een hele gezellige en mooie vliegdag. Ik vond het een waardige afsluiting van het seizoen waarbij Jorg, Peter en Karel zich een klasse apart wisten te tonen.
Hier kwam voor mij nog een verrassing want ik heb geen moment gevlogen met het klassement in mijn achterhoofd, dus ik was met stomheid geslagen toen ik mijn naam op de 4de plek zag staan. Mijn beste positie op een F5J ranglijst ooit!
Ik moest meteen denken aan wat mij in 2014 in de aanloop naar mijn eerste wedstrijd door de toenmalige crack’s werd toegefluisterd: Zorg dat je spullen in orde zijn, vlieg je eigen wedstrijd, neem geen onnodige risico’s, houd je spullen heel en zorg dat je met een lekker gevoel weer van het veld loopt. Dan komt het helemaal goed!
Nu was het uitgedunde deelnemersveld wellicht niet helemaal representatief voor deze prestatie. Het feit dat ik met slechts 80% 4de ben geworden geeft aan dat het een pittig dagje was maar om Olaf Mol nog maar eens te citeren: “to finish first, you first have to finish”. In de lijst met uitvallers staan meerdere namen die normaal gesproken ruim boven mij staan maar toen de rook opgetrokken was stond mijn naam maar mooi op die 4de plek en ik ben er blij mee!
Ik sluit dit verslag af met de heerlijke lijstjes van Gliderscore.
De afsluiting van Seizoen 2022 volgt later maar ik wil alle deelnemers weer bedanken voor hun inzet, enthousiasme en vliegprestaties. ik heb er van genoten!
Justus