De seizoensafsluiter van 2019 had op 6 oktober plaats moeten vinden op het veld van de Aero Club Kennemerland. Helaas was het in de aanloop naar dat weekend al heel erg nat in Nederland en de voorspellingen gaven weinig zicht op verbetering dus zagen we ons genoodzaakt om de wedstrijd uit te moeten stellen.
Gelukkig stond 20 oktober als reservedatum in de agenda waardoor we 2 weken later alsnog richting het Noord Hollandse Alkmaar konden trekken om nog 1 keertje te kijken wie dit spelletje met vliegtuigje vliegen het best in vingers heeft.
Deze ochtend waren er 14 man naar het veld van ACK getrokken om daar achter te komen en tot ons genoegen zaten daar ook 2 nieuwkomers voor deze klasse bij. Ik zeg nieuw voor de klasse want zowel Johan Walvoort als Vincent Merlijn hebben in respectievelijk F3j en F3k al laten zien dat ze met een zweefvliegtuig overweg kunnen, maar nu in een voor hen nieuw jasje genaamd F5j.
Na een heerlijk bakkie verse koffie, klaar gemaakt door de mannen van de ACK, en kennismaken en wat sterke verhalen uitwisselen hebben we snel het veld klaar gemaakt zodat iedereen z’n trim en aftastvluchtje kon maken.
Qua omstandigheden was het bijna on-Hollands windstil en veel belangrijker: dróóg. Met windstil bedoel ik ook echt windstil! In de ochtend kwam er een heel licht zuchtje, hooguit 1 op de schaal van Beaufort, uit het zuiden en volgens de voorspelling zou die gedurende dag helemaal gaan liggen en uiteindelijk 180 graden gedraaid uit het Noorden gaan komen.
Bij de briefing wordt altijd een voorgeschreven start en landingsrichting aan gegeven en bij het opbouwen van het veld, het uitleggen van de start/landingspunten, proberen we zoveel mogelijk rekening te houden met hoe de wind staat en wat er gedurende de dag gaat gebeuren.
We zijn dus begonnen met een Oost/West lijn waar de doelen op liggen en afhankelijk van hoe goed onze vrienden van het KNMI kunnen voorspellen kijken we of de vastgestelde vliegrichtingen nog veilig blijken. Maar met deze windsnelheden moet je dat veilig wellicht met een korreltje zout nemen want toen om even over half 11 het startsignaal van de 1ste rond ging, moest je wel heel erg je best doen om iets van wind te kunnen voelen. De rook van de Afval Energie Centrale, ongeveer 1 kilometer ten Westen van het veld, ging bijna recht omhoog.
Het wolkendek was in meteorologische termen 8/8 gedekt, wat zoveel inhoud dat het helemaal grijs was. Bij aankomst op het veld was er wel een mager opkomend zonnetje te herkennen en deze bleef ook wel heel dunnetje zichtbaar maar tot het begin van de middag bleef het grijs en windstil wat de ontwikkeling van thermiek niet heel veel goed deed.
De dag begon dus zeer ten faveure van de echte floaters. Een voordeeltje van deze omstandigheden is wel dat er, hoewel er geen sterke stijggebieden waren, er ook geen sterke daalgebieden zijn.
Ik noem dit “dikke lucht” en vandaag was er héle dikke lucht dus met een veilig hoge start en heel zuinig sturen was er redelijk wat tijd voor handen om te zoeken naar waar het wel een beetje omhoog ging. Want ook als het helemaal grijs is betekend dat dus echt niet dat er geen thermiek is en dit bleek nu ook wel want er zijn volgens mij zeker vluchten geweest waar sommige kisten hoger vlogen dan de hoogte waarop de motor uit ging. Kennelijk had iedereen het onder deze voor sommigen misschien wat saaie omstandigheden toch uitstekend naar zijn zin want de rondes werden regelmatig door iedereen vol gevlogen en na 3 gevlogen rondes lagen de scores echt heel dicht bij elkaar waardoor er voor de eindstand nog van alles mogelijk was.
Het veld van de ACK is gelegen midden in het boeren land met ruimte in alle windstreken om te vliegen waar je eigenlijk maar wilt. Dit is op zich al best uniek maar wat ik als bizar heb ervaren is dat het ook enigszins in de buurt van Schiphol is en de hoge heren van de verkeersleiding de aanvlieg routes over of vlak langs dat stukje Nederland hebben gelegd.
Het veld is ver genoeg verwijderd van de luchthaven om zonder bijzondere hoogtebeperkingen te kunnen vliegen (i.e. de 300meter die altijd geld), de grote jongens vliegen op die plek nog steeds op een veelvoud van die hoogte, maar een Boeing 777-9x of een Airbus A380 lijkt dan toch best nog wel dichtbij. Als er dus eentje naar Final ging draaien bekroop mij wel eens het gevoel dat hij misschien wel erg laag zat, maar als hij dan in een oog opslag met 1 van onze 4meter kisten in beeld kwam viel pas op hoe ver weg ze nog zitten en dat mijn gevoel totaal ongegrond was.
Ik vond dat echt heel mooi om te zien maar het helpt daar voor mij persoonlijk ook mee dat ik alles interessant vind wat met vliegen te maken heeft en ik dus ook enorm geniet van de hele dag die vliegtuigen over zien vliegen. Ik woon hemelsbreed ongeveer even ver van Schiphol, maar dan aan de andere kant, en heb mij in 15 jaar nog geen moment gestoord aan die dingen.
Maar even weer terug on-topic want we zijn aan het rc-elektro-zweven en niet aan het vliegtuigspotten!
Ondertussen zijn we namelijk al bijna 4 rondes verder en begon geheel volgens voorspelling de wind naar het Noorden te draaien en hoewel het nog steeds echt niet veel wind was, had het toch aardig wat invloed op de omstandigheden.
De eerste aanpassing op het veld was dat we de start en landingsrichting, zoals verwacht bij de briefing, om moesten draaien. Alle stippen konden gelukkig wel blijven liggen maar ineens stonden we de andere kant op te kijken en wat we daar zagen was best prettig want het wolkendek begon op te breken. Er begon hier en daar een zonnestraal direct op het omliggende landschap te schijnen en ik denk dat ik dan niet meer hoef uit te leggen wat dat in combinatie met een beetje luchtverplaatsing gaat veroorzaken.
Het eerste wat mij opviel was dat de rook van de eerder genoemde energiecentrale niet meer recht omhoog ging en verdween, maar nu in onze richting werd geblazen en op zichzelf staande wolkjes creëerde. De streamers, die door sommigen rond het veld waren geplaatst, hingen niet meer recht naar beneden en als je heel erg goed luisterde hoorde je die buizerd en de 2 zwermen zeemeeuwen juigen van geluk dat er voor hun ook wat te beleven was!
En die vogels waren niet de enige die blij waren want voor de wedstrijd veranderde er zoals gezegd nu ook het een en ander. Er viel ineens wat te kiezen qua richting en starthoogte en met name die laatste is natuurlijk een cruciale factor voor het eindresultaat.
Feit was dat er echte thermiekbellen begonnen te ontstaan. Er werden kortere bochtjes gedraaid, er werden hoogtemeters gepakt en er kon langzaam aan wat lager gestart worden en toch een 1000 pakken.
Niet door mij hoor. Ik begin steeds beter te leren hoe het werkt met dat thermiek-gedoe en kan steeds beter achteraf beredeneren waarom het ergens wel omhoog ging of waarom niet. Maar om dat enigszins te kunnen voorspellen en onder de 100meter mijn motor uit te zetten zit nog niet in mijn systeem dus ik ga naar veilig hoog en doe daarna gewoon mijn best.
Omdat ik na 3 wedstrijden kijken toch wel weer heel veel zin kreeg om mee te vliegen probeerde ik in Oosterland voor het eerst toch mee te doen naast de organisatorische taken die ik dit jaar op mij heb genomen. Daar stond ik met een zender in mijn handen te kijken naar een dijk van een kist (ik ben nog steeds gruwelijk blij op m’n Plusje) die na 5 tot 8 minuten weer op de grond lag omdat ik met van alles en nog wat bezig was behalve met vliegen. Ik sloot de dag met een glimlach af maar ook als allerlaatste met slechts een score van 52%.
Daar heb ik van geleerd en heb dat aardig van mij af moeten en kunnen zetten. Ik heb meer verstand van, en vertrouwen in de techniek gekregen waardoor er weer wat rust in mijn vliegvingers is gekomen. In Reuver was er wat extra hulp achter de schermen waardoor ik mij al beter op het vliegen kon focussen en haalde ik met 95,94% en een 8ste plaats.
Vandaag hadden we met een paar extra handen het veld en de installatie goed draaiende en alles bleef ook goed werken zodat ik mij voor mijn vliegrondes goed op mijn vliegen kon focussen.
Bij de briefing heb ik, vanwege mijn meevliegen, de vrijwillige jury gevraagd om tussen hun eigen rondes ook een oogje in het zijl te houden voor wat het naleven van de regels betreft. Gelukkig zijn die regels voldoende bekend en is de discipline onder de piloten uitstekend waardoor er ook nu weer geen enkele situatie voor kwam die overlegd of besproken moest worden.
Ook dat gaf mij de rust om naast mijn formele aanwezigheid ook aandacht aan mijn competitieve aanwezigheid te geven en dat resulteerde in een 5de plaats met 96,39%. Echt een lekker gevoel!
Zo ben ik langzaam aan bij de resultaten gekomen en die vind ik best het benoemen waard.
Om te beginnen met Frans Doff. Ik heb hem vaker genoemd als een der laatste Mohikanen die nog lekker met een ribbenvleugel rond vliegt. (Ik zou graag zien dat er naast de huidige generatie topmodellen toch ook wat meer ‘normale’ kisten mee doen maar ik ben bang dat dat bij een wens zal blijven) Hij heeft zijn Pulsar ook erg goed afgesteld wat vandaag resulteerde in een memorabele vlucht waar hij, na het oppikken van een hele lichte bel, bijna 8 minuten kon doorvliegen zonder ook maar 1 stuurbeweging te maken. Helaas werd hij tegen zijn gewoonte in vandaag de drager van de rode lantaarn met een 14de plaats. De score waar hij dat mee deed was daarentegen wel zijn hoogste van het seizoen en dat leverde hem een extra applausje op want met 87% zit je normaalgesproken in de bovenste helft van het lijstje.
Naast dat laatste worden met 87% geen schande is (eigenlijk vind ik laatste worden nooit een schande want zoals ik in eerdere berichten schreef zal er altijd iemand laatste moeten worden en heb je wel mooi mee gevlogen) weet je ook meteen dat het veld erg dicht op elkaar zit.
Het programma ‘Man Bijt Hond’ had ooit een item genaamd ‘de 10de plaats’ waarbij heel Nederland door gereisd werd voor allerhande competities en werd de persoon op de 10de plaats ge-interviewt over zijn of haar deelname. Vandaag was die 10de plaats voor F5j debutant Johan Walvoort. Kijkend naar zijn cijfers denk ik dat hij even moest wennen aan de hoogte waarop je je motor het best uit kan zetten maar hij vloog vrijwel elke ronde vol en wist een hele nette 93,41% te scoren.
Ik schrijf bewust die getallen achter de komma want plaats 9 tot en met 13 lagen slechts 0,73% uit elkaar!
5 tot en met 8 zaten ook maar 1,29% uit elkaar, Peter Zweers pakte een 4de plek met 98% en dan zijn we al bij het podium aangekomen.
1, 2 en 3 zaten 0,38% uit elkaar waarbij Pascal op de laagste, denkbeeldige, trede stond.
Karel van Baalen stelde zijn 1ste titel in het algemeen klassement veilig met een keurige 2de plek met 99,85%
De 100% en dag overwinning ging naar die andere debutant Vincent Merlijn. Met consequent net even lager dan de rest starten, alle vluchten vol vliegen en netjes landen voldoe je aan alle voorwaarden van een stevig robbertje 5fj-en en dat vertaald zich in een indrukwekkende overwinning.
Ik zal hier misschien op wat dlg-tenen trappen maar ik zou zeggen dat F3K een mooie opstap is voor F5j (dit schrijf ik met een dikke glimlach en een knipoog!!!!)
Alle deelnemers weer ontzettend bedankt voor al jullie bedrages, lachende gezichten, mooie vluchten en hopelijk tot volgend jaar!
(Mijn terugblik op het hele seizoen volgt later deze week)
Justus